Een nieuwe rubriek. Wil jij ook je speciale band met je huisdier(en) delen met je buurtgenoten in de Wijkkrant? Stuur ons een mailtje naar .
Tekst: Betsie Vermeulen, fotografie: Marc van Kempen
Op een van de hondenuitlaatveldjes zag ik Boemer, een Heidewachtel met een mooie bruin-witte vacht en een lange staart met witte pluim die vrolijk omhoog wijst. Ik smolt ter plekke. Bewegen doet hij niet alledaags en toch elegant. Huppelend, hinkend meer, waardoor zijn langharige oren en witte staartpluim schattig boven het hoge gras uitkomen. Bovenal is hij erg vriendelijk.
Een poosje later kom ik warempel bij Boemer thuis. Bij binnenkomst word ik blaffend, kwispelend en likkend door hem overrompeld. Zijn baasje maant hem om rustig te doen en dat lukt. Tijdens ons gesprek ligt hij stil aan onze voeten.
‘Boemer is een jachthond, 9,5 jaar oud en heeft geen vier maar drie poten. Niet dat hij dat erg lijkt te vinden, er is niks van te merken. Hij doet praktisch alles, loopt zelfs samen met mij hard. Zwemmen doet hij ook graag. En het belangrijkste, hij heeft altijd goede zin.’ Zo vertelt zijn baasje Addy Weijers, voormalig docent communicatiewetenschap (tv, drama en film) aan de Radboud Universiteit. Addy zingt in het Nijmeegs Mannenkoor, is fan van John Lennon en zijn Beatles en woont al meer dan 30 jaar in Oost.
‘De naam Boemer is gekozen door mijn dochter en staat los van kreten als ‘babyboomer’. Zelf dacht ik toentertijd aan ‘Boomer’s story’ van Ry Cooder. Jonge Boemer ging met haar op jachttraining en bleek een ster te zijn. Dat stopte helaas omdat hij op tweejarige leeftijd een poot verloor. Nadat een auto hem had geraakt bleek dat hij niet meer op die ene poot kon staan. Hij sleepte hem steeds met zich mee over de grond. Later bleek een zenuw kapot te zijn. Voor zijn gemak bonden we de poot omhoog tegen zijn romp. Maar – zo sneu - het werkte niet. We zagen Boemer worstelen en steeds minder blij worden. Maandenlange lasertherapie gaf geen resultaat, de zenuw herstelde zich niet. Er zat niets anders op dan zijn poot en een deel van het schouderblad te laten amputeren, zodat hij weer zo goed mogelijk zou kunnen lopen. Dat lukte. Wat waren we blij en wij niet alleen! Het was verrassend - en nu glinsteren Addy’s ogen - dat ook Boemer opfleurde. Vanaf het moment dat ik hem bij de geweldige (!) dierenarts Pijnappel ophaalde was hij weer vrolijk en enthousiast. Dat is hij nog steeds. Voor mij is het duidelijk dat een hond niet denkt ‘had ik maar vier poten’. Welnee, heeft hij er nog maar drie dan past hij zich gewoon aan!
Als fanatieke hardloper liep jonge Boemer altijd met me mee, wel 10 kilometer. Dat doet hij nog steeds. In die snelheid zie je trouwens niet dat hij maar drie poten heeft. Enthousiast loopt hij dan voor of achter me. Nu hij ouder wordt, lukt dat niet meer zo goed. Is hij moe dan gaat hij naast me lopen. Of hij gaat zitten en is niet meer vooruit te krijgen. Ook de warmte maakt het voor hem zwaarder. Dus pas ik me aan en loop ik kortere routes of laat Boemer vooraf zwemmen in de Spiegelwaal.
Eventuele pijn herleiden is lastig omdat Boemer niet mank gaat lopen want dat doet hij al. Preventieve pijnmedicatie vind ik niet gepast. De verwachting is wel dat hij in de toekomst meer last zal krijgen van het voortbewegen op drie poten. Mijn vrouw Marlene en ik zijn alert. Vooralsnog is Boemer hartstikke gezond. We verzorgen hem zo goed mogelijk. Zo poets ik elke dag zijn tanden, ook al vindt hij dat niet leuk.
Boemer is overigens ongelooflijk intelligent. Ik verdenk hem ervan dat hij - wanneer hij op een kruispunt blijft zitten - in de smiezen heeft wat ik van plan ben en dat te ver vindt. Subliem kan hij dan een route afsnijden. Ineens is hij verdwenen, loopt dwars door het bosperceel en plots weer naast me. Als jonge hond had hij dat al. Uitdagende spelletjes met voederbakjes loste hij toen in een mum van tijd op.
Sensitief is hij ook. Is er in de straat een loopse teef dan wordt hij onrustig. Ook wanneer ik lange tijd de deur uit wil gaan. Hij reageert dan merkbaar anders dan wanneer ik even de gft-bak binnen ga halen. Bij spanning in de huiskamer vertrekt hij naar zijn mand in de keuken.’
Het is helder dat Boemer Addy en zijn gezin veel brengt. ‘Het is een geweldig dier, een hond in huis is zo leuk. Er is meer leven, het bruist. Bij de start van elke dag kroelen we en krijg ik een lik over mijn neus. Daarna is hij erg gezellig. Hij loopt je de hele dag achterna. Enthousiast is hij praktisch naar iedereen. Van verre hoort hij de bezorgers aankomen. De krantenman met zijn klepperende fietstassen is favoriet. Helemaal erg is het wanneer een van de kinderen thuiskomt. Samen rollen ze dan over de vloer. Het enige minpuntje is dat hij wel wat minder waaks mag zijn.
En dan Boemers trouwheid. Die is enorm. Laatst was ik hem bij een wandeling kwijtgeraakt. Een uur lang doorkruiste ik het bos en vond hem niet. Ik had bedacht om naar huis te gaan en met de fiets terug te komen om beter te kunnen zoeken. Ik loop naar mijn auto en wie zit daar netjes te wachten? Boemer met een blik van ‘ik weet niet wat jij doet, maar ik zit hier al een hele tijd!’
------------------------------
Foto © Marc van Kempen
Bij interesse in de foto kunt u contact opnemen via:
www.marcvankempenfotografie.nl
No use allowed without permission
Online/offline/commercial
