Rijdend in mijn witte wagen
Begint in de buurt van Zarzuela mijn maag te knagen.
Heerlijk kun je daar eten,
Maar eigenlijk vind ik jou om op te vreten
Je zult maar een brief ontvangen met deze dichtregels erin. Het overkwam de Nijmeegse Marjoke.
Je zult maar zo verliefd zijn dat je zoiets schrijft. Nou dat was Hein, al jarenlang. Zijn hele charmekast had ie al leeggehaald.
Tekst: Gerard Hutting
Zo’n 35 jaar geleden had zij in bodega Zarzuela (eind Daalseweg) een bijbaantje en Hein ging er vaak eten. “Wat wil je bestellen?”, vroeg ze dan. Hein antwoordde dan steevast: “Ik eet wat jij hebt gegeten.” Dat werd dan een pizza Margherita (Zarzuela was destijds, bij een vorige eigenaar, een Spaans-Italiaans restaurant).
“En ik had helemaal niks met pizza’s, nog steeds niet”, merkt Hein op. “Na de maaltijd vroeg ze dan of ’t gesmaakt had. Ja hoor, heerlijk, loog ik dan.”
Marjoke: “In die tijd was het terras kleiner en er tegenover was een vluchtheuvel. Het was uiteraard niet de bedoeling daar een auto op te parkeren, maar Hein deed dat toch. Hij had immers een mooie Engelse sportauto: een Triumph Spitfire, roomwit. En die moest gezien worden, door mij!”
“Die zette ik in als katalysator”, vult Hein aan. “Wie weet doet ’t wat!”
“Hein kwam altijd met een jongen en een meisje en ik merkte wel dat hij avances maakte naar mij, maar ik wist niet hoe het zat met dat meisje.”
“Mijn vriend, zijn vriendin en ik kwamen er regelmatig. Maar hoe vaak ik ook kwam, mijn bezoeken maakten weinig indruk op Marjoke. Althans, ze bleven zonder vervolg.”
“Op een gegeven moment wist Hein mijn adres te achterhalen. Knap, want ik gaf niet veel prijs van mezelf. Ik was net uit een relatie en had even geen behoefte aan een nieuwe vriend. Ik vond hem een leuke jongeman, maar daar bleef het bij.”
“Smoorverliefd was ik”, zegt Hein “en ik vond dat ik mijn hart moest volgen. Je kunt dan afwachten tot het geluk naar je toe komt óf je gaat naar het geluk toe. Dus dacht ik: ik schrijf haar een brief en die doe ik in haar brievenbus. Het moest natuurlijk wel een pakkende brief zijn.”
En het wórdt een pakkende brief (zie de beginregels van dit artikel). Aan dat gedicht voegt Hein nog wat superlatieven toe. Plus een poging tot een vervolg: een heel A4-tje volgeschreven met allerlei keuzes, die gemaakt konden worden.Zoals:
Ik zou het heel leuk vinden om je nog eens te zien,
Samen de auto wassen en een avondje uit misschien…
Marjoke: “Ik vond het een heel ludieke manier om met elkaar kennis te maken en heb daarom maar alles aangekruist, behalve het autowassen. Hein had er een gefrankeerde envelop bij gedaan en die heb ik opgestuurd.”
“En ik zat maar te wachten of ze zou reageren. Man, man, wat vond ik ’t spannend!”
Als eerste stap gaan ze een dagje naar Scheveningen, waar Hein destijds werkt als kelner in een hotel. Vele maanden, en talloze afspraken, verstrijken voordat Marjoke overstag gaat. Een liefde wordt geboren, evenals drie dochters.
In 2002 krijgt Hein de mogelijkheid Zarzuela over te nemen en die kans grijpt hij met beide handen aan. Het wordt een Spaans-Mexicaans restaurant. Door corona komt ook Zarzuela in zwaar weer terecht. Marjoke besluit haar baan als orthodontie-assistente in een tandartspraktijk op te zeggen en haar man te helpen. De cirkel lijkt rond te zijn. Zarzuela staat nog steeds in bloei, vele romances zijn hier ontstaan.
Het moge duidelijk zijn; bij Zarzuela gaat de liefde door de maag…