Eindelijk was het zover. De afspraak voor de ingreep bij de tandarts was gemaakt. Nu begon het zenuwachtige wachten. Zes weken van onrustige nachten, angstige gedachten en paniekerig gepieker. Hoe zou ik in vredesnaam die operatie overleven? Een uur met mijn mond open zonder te kunnen slikken? Kan ik dat wel? Hoe houd ik mezelf zó lang rustig?
Een zoektocht naar kalmeringsmiddelen begon. Ik vroeg om raad bij familie en vrienden, die me vooral veel sterkte wensten. Oefende met rustgevende meditaties en vond ergens een knijpballetje dat ik alvast in mijn tas stopte. Mijn dochter besloot mee te gaan om ondertussen tegen mee te praten en in mijn voeten te knijpen. Ik praatte nog nooit zoveel tegen mezelf: je kúnt dit, miljoenen mensen zijn me voorgegaan, die tandarts weet echt wel wat hij doet, je kunt gewoon aangeven wat je eng vindt, stel je niet zo aan.
Zo’n flapoperatie werd al miljoenen keren uitgevoerd.
Ik kon niet meer voorbij die datum kijken: 21 december was ik aan de beurt. Net voor de kerstdagen, maar laat het in godsnaam zo snel mogelijk achter de rug zijn. Dochterlief reed ons naar de specialist in Beuningen. Voor de zekerheid. Na een stevige verdoving werd de kleine behandelkamer omgetoverd in een heuse operatieruimte. Ik kreeg een schort voor en een muts op. Help, riep een klein stemmetje in mij. Gezellig kletsend met mijn dochter, de assistente en een stagiair begon de tandarts met zijn precisiewerk. Er werden grapjes gemaakt en ik werd bemoedigend toegesproken. Slikken ging eigenlijk wel, net als een beetje onduidelijk praten. Voor ik het wist was het klaar. Echt?
De feestdagen kwam ik door met smoothies, soep en papjes. De hechtingen kietelden twee weken lang de binnenkant van mijn wang. In het nieuwe jaar mocht ik terug. Het zag er prima uit, zei hij, maar misschien moet die andere kies een keer dezelfde behandeling ondergaan.
Kom maar op, ik heb mezelf overwonnen: dit jaar is prachtig begonnen!