Ze zijn behoorlijk reislustig, die dochters van mij. Nu zit er weer een in Vietnam. Die andere trekt er zelfs regelmatig op uit om allerlei stoere buitensporten te bedrijven, binnen Europa en ver daarbuiten. Moederlijke zorgen zijn van alle tijden. Toch is het niet te vergelijken met de tijd waarin ik mijn eerste reizen zonder mijn ouders maakte. Nog net niet dagelijks, maar toch heel regelmatig krijg ik berichtjes en foto's uit het prachtige Azië toegestuurd en op een app kan ik precies zien waar dochterlief op dit moment uithangt. Wanneer ze terug is, zal ze haar avonturen ongetwijfeld nóg eens vertellen en van details voorzien, maar helemaal nieuw zijn ze dan niet meer.
Hoe anders was dat destijds, toen je alleen kon bellen - heel duur via collect call, dus dat deed je maar heel af en toe en dan moest je eerst nog een telefooncel zien te vinden - of een kaart sturen die pas aankwam als jij alweer lang en breed thuis aan tafel zat. Tips kreeg je onderweg van mensen die je tegenkwam, we liftten om de reiskosten zo laag mogelijk te houden en waar we aten en sliepen, dat zagen we op de dag zelf wel. We sjouwden zware boeken mee vol informatie over streken en steden. Kaarten en plattegronden wezen ons de weg en sleten naarmate we ze langer gebruikten. Je had een adresboekje bij je en geld in verschillende muntsoorten. Een tochtje door Europa was al een heel avontuur en Vietnam wel heel ver van mijn bed. Na een week of drie kwamen we vol verhalen terug. Op de afdrukjes van de foto's moesten we nog even wachten, maar mijn ouders konden weer opgelucht adem halen.
Volgende week komt mijn oudste weer thuis. Wie weet met een nieuwe vlam, want dat soort dingen vertelt ze dan weer niet in de appjes. Zo blijft het een avontuur.
