Brechje Geutjes is al ruim tien jaar vrijwilligster bij Ixta Noa; een organisatie voor en door mensen met psychische kwetsbaarheden. Ixta Noa creëert een omgeving waarin mensen in staat zijn elkaar te inspireren tot eigen verandering door persoonlijke ervaringen te delen. In een openhartig gesprek vertelt Brechje wat haar drijfveer is.
Tekst: Karin Veldkamp, foto: Marc van Kempen
Van een fikse burn-out tot psychoses
Het is even zoeken bij al die brievenbussen op het Limosterrein. En als de voordeur open gaat, lopen we via een lange gang, slaan links af, nog een stukje gang en dan staan we (eindelijk) in de huiskamer, waar Bo de hond ons al kwispelend tegemoet treedt. “Ixta Noa is een organisatie die draait op basis van ervaringsdeskundigen”, legt Brechje uit. “Zowel vrijwilligers als medewerkers hebben een verleden met psychische problematiek en dat varieert van een fikse burn-out tot psychoses. Zelf kwam ik binnen vanwege een eetstoornis. Toen ik voor de eerste keer kwam, had ik ernstig ondergewicht. De wachtlijsten voor hulp waren toen gigantisch. Ik kon pas na een half jaar terecht bij een gespecialiseerde kliniek, waar mijn problematiek als te heftig gezien werd, in relatie tot andere cliënten. Voor individuele hulp, bleek, moest ik zelfs een jaar wachten. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en liep na een tijdje met mijn ziel onder mijn arm. Bij Ixta Noa kon ik meteen in een zefhulpgroep. Nu ben ik vrijwilligster. Ik begon met de creatieve middag en vervolgens bij de inloop. Het is fijn werk want ik kan echt iets voor iemand betekenen.”
Je moet iemand goed aanvoelen
“In het begin dacht ik: als ík er uit kan klimmen, dan kan iedereen dat, maar daar ben ik inmiddels wel een beetje op teruggekomen. Het is voor iedereen anders. Je moet iemand goed aanvoelen, wat kan iemand aan en soms moet je wat directief zijn of voorwaarden stellen, iemand een duwtje in de rug geven. Ik heb er een keer twee jaar over gedaan om iemand te motiveren weer hulp te gaan zoeken. Maar als ik iemand kan bewegen om ook maar een klein stapje te zetten richting het proces, dan geeft dat al veel voldoening. Toch vraag je je tegelijkertijd ook af of het werk eigenlijk niet betaald moet worden. Het balanceert soms wel op het randje”, geeft Brechje aan.
Ook ruimte voor gezelligheid
Haar eigen achtergrond maakt dat Brechje zich onder andere richt op de kookactiviteiten. Zes avonden per week kunnen deelnemers eten bij Ixta Noa, waarbij speciale aandacht voor mensen met een eetstoornis. “Er gaat altijd een deelnemer mee met boodschappen doen en er wordt gezamenlijk gekookt. Het koken is gericht op herstel. Er komen regelmatig mensen eten die overal ‘allergisch’ voor zijn, maar daar houden we echter geen rekening mee. Het is eten wat de pot schaft. Alleen kunnen we dat qua afstand en coronamaatregelen op dit moment niet organiseren. Dus op dit moment is er helemaal geen aanbod om mee te eten. De inloop is nog wel open en daar besteed ik ook de meeste tijd aan als vrijwilligster. Mensen komen een kopje koffie of thee drinken, kunnen hun verhaal kwijt, zijn even onder de mensen, er is lotgenotencontact en juist nu in coronatijd is dat nog belangrijker. En natuurlijk is er ook ruimte voor gezelligheid, zoals een spelletje.”
Schakel tussen deelnemer en hulpverlener
“Ik begeleid ook een aantal mensen individueel. De deelnemer wil vaak vooral zijn verhaal kwijt en ik stimuleer hem om bijvoorbeeld weer hulp te gaan zoeken. Of een deelnemer wil iets in zijn therapie bespreken maar weet niet goed hoe die dat moet aanpakken. Dan bespreken we dat samen. Ik denk dus veel mee met de deelnemer. We doen ook verslaglegging. Eigenijk komt het er wel op neer dat we echt een stukje hulp bieden en ik een soort schakel ben tussen de deelnemer en de hulpverlener en daar zit soms wel een spanningsveld”, concludeert Brechje. “Maar ik kom ook nog als deelnemer voor een kop koffie, dan wil ook ik even mijn verhaal kwijt. Het is voor mij nog steeds een veilige plek, want niemand kijkt raar op als ik praat over opnames, medicijnen of andere ‘taboes’. Want psychische kwetsbaarheid is toch een onderwerp waarbij je altijd moet uitkijken wat je zegt en dat heb ik bij Ixta Noa niet. Tegelijkertijd is dat ook verwarrend, want je vraagt je ook af welke pet je op hebt, maar ik kan ook mijn kracht laten zien en ook dat ik niet perfect ben.”
