Soms, soms moet je gewoon terugkomen op iets dat je eerder hebt beweerd.
Je las een boek, had een goed gesprek of een felle discussie, zag een boeiende documentaire, liep alleen door het bos of werd wakker met een fris idee en bent tot een nieuw inzicht gekomen.
Dat kan gebeuren. Soms zou je willen dat meer mensen in deze wereld dit overkomt. Dat fouten vaker worden toegegeven en meningen aangepast.
Deze keer overkwam het mijzelf. Ja, ik moet u als lezer iets bekennen. Iets wat ik met volle overtuiging en definitief had besloten. Ik stond er helemaal achter, het ‘voelde goed’ en iedereen begreep en accepteerde het. Het leek voor mij een logische stap en werd een ‘definitief’ besluit.
Alleen was ikzelf nog niet zover. Bleek later. Nou heb ik wel vaker de neiging om achter de feiten aan te lopen. Dan denk ik iets helemaal zeker te weten: zowel verstand als gevoel staan dan pal op één lijn. Tenminste, dat denk ik. Is niet zo.
Diep van binnen zat er nog een klein kiertje. En dat scheurtje werd langzaam groter en groeide door tot een gaatje en dat gaatje werd een gat, een groot gapend gat dat ik met alle geweld bleef dichtduwen. Achter het gordijn en terug in de grond ermee. Omdraaien en weglopen. Want als ik het niet zie, dan is het er niet.
U begrijpt: lukte niet.
Dus, voilà, daar ben ik weer. Mijn eerste column na al die maanden is een feit. Ik geef grif toe: ik miste het schrijven, het creatieve proces en jullie. Ik was er nog niet aan toe om de handdoek in de ring te gooien. Ik ga weer heerlijk columns schrijven voor de Wijkkrant voor Nijmegen-Oost. Ik geef ronduit toe dat ik me heb vergist.
Zouden meer mensen mogen doen.
