Een herfstdag, laat op de avond. Het slotrondje door het park met Labrador Pius. Zij scharrelt wat tussen de struiken en ik fluit af en toe ‘pieuuuwiet’. Dan weet ze waar ik ben.
Daar nadert een man met een golden retriever aan de riem. Bij het schaarse lantaarnlicht kijkt hij mij een tikje verbaasd aan. En ik besef dat ik daar inderdaad wat vreemd tegen een donker bosje sta te fluiten.
‘Ja, ik fluit naar mijn hond, die scharrelt daar ergens rond. Het is een labrador, een nichtje van de uwe.’
‘Oh’, zegt de man, niet heel geïnteresseerd.
En prompt komt Pius aantrippelen, want kleppen doet ze net zo graag de baas.
‘Die twee zijn nauw verwant,’ vervolg ik, ‘de labrador retriever en de golden retriever’.
‘Ik heb er de ballen verstand van’, zegt de man, echter niet onvriendelijk. ‘Deze is van mijn dochter. Als ik daar logeer ben ik de pineut met uitlaten.’
Om er in één adem aan toe te voegen: ‘Ja, ik heb m’n kinderen goed opgevoed hoor, twee dochters en een zoon. Ze hebben het alle drie fijn voor mekaar en vanavond hebben we met z’n allen gegeten’.
Het verband ontging mij, maar zo helder als de maan boven ons hoofd, was dat de man geen hondenpraatje zocht.
Intussen deden de honden een rondedansje. Dat gebeurt vaak. Eerst beloeren ze elkaars lichaamstaal. En als die oké is zetten ze de kennismaking voort door gezellig aan elkaars achterste te ruiken. Het grappige: zodra de een vooruit stapt naar het achterste van de ander, doet de ander dat ook en zo ontstaat er een mini-rondedansje. Tot ze alles hebben geroken wat er te weten valt. Maar goed dat de mijne los liep, want meestal raken de riemen in de war en moeten de baasjes een ontrafeldansje doen.
‘Dan heeft u geluk’, antwoordde ik, ‘want mijn vrouw zit deze maand in het buitenland, dus ik moet het doen met de hond.’ Oeps. Dat kwam er rottig uit, zoals ook mijn gefluit tegen die struiken geen beste indruk maakte.
‘Nee, dan heeft ú geluk’, kaatste de man, ‘want u heeft tenminste uw vrouw nog. De mijne is dood’.
Hij was duidelijk niet van het doekjes winden. Doorgaans zit ik niet om tekst verlegen, maar nu moest ik alweer zoeken naar woorden.
RANGGG… redde zijn retriever de situatie. Die was het oponthoud zat en ging met een ruk van 38 kilo vol in de riem hangen. De man werd zowat twee meter van zijn plek gesleurd.
‘Die spreekt ook al klare taal’, vulde ik dankbaar in en elkaar een prettige avond wensend gingen we ieder onze weg…
Meer verhalen van De wijkkrant
Tekst: Marjon Spoorenberg Foto's: Kees Spoorenberg Al een aantal jaren wordt in Museumpark Orientalis in de Heilig Landstichting het Feest van Licht gevierd. In het ho...
Ineke Schaper (69) heeft een roerig leven achter de rug, waarin ze uiteindelijk haar pad vond. Een verhaal over een bijzondere wijkgenote. Tekst Loes Wijffels. Foto's Gerar...
Ze zijn er weer, de donkere dagen voor Kerst. De vele lichtjes en warme gezelligheid voelen heel vertrouwd. Misschien komt het doordat ik in de winter geboren ben, met dit jaar...
Meer verhalen
Angelique Hummel: "Begin van dit jaar ben ik samen met een vriend begonnen met het realiseren van een filmproject: Nooit meer Onder de Radar: NOR. De bedoeling van het project...
Ook in 2026 ben je weer van harte welkom bij Soepie Doen Hengstdal. In september is een groepje buurtbewoners gestart met het maandelijks bereiden van een kom soep voor de buur...
10.000ste bezoeker Feest van Licht feestelijk ontvangen in Museumpark Orientalis
Het Feest van Licht in Museumpark Orientalis nabij Nijmegen-Oost heeft begin deze week een bijzondere mijlpaal bereikt: de 10.000ste bezoeker is verwelkomd. De gelukkige bezoe...