Vakantiedrang heb ik nooit ontwikkeld. Op vakantie gingen we nooit, want vakantietijd was op onze boerderij de drukste tijd van het jaar. Gelukkig kreeg ik vrienden en vriendinnen die me uit mijn hok trokken en verleidden tot grensoverschrijdend gedrag. Toen ik rond mijn twintigste voor het eerst een buitenland bezocht kon ik dat zeer waarderen. Een andere omgeving geeft je nieuwe ogen en inzichten waarmee je de wereld wat beter kunt bevatten.
Ik ben nog steeds geen wereldreiziger, maar fraaie uitnodigingen sla ik niet af. Zo raakte ik een paar weken geleden verzeild in Tanzania. Met kameraad op bezoek bij zijn broer. Mijn eerste keer Afrika. Een warm bad. Na twee dagen twijfel moest ik toch concluderen dat ik in het verkeerde lichaam geboren was. Afrikaan in het lichaam van een Achterhoekse boerenzoon. De herkenning was hartverwarmend. Er bleek een heel land te bestaan waar tijd van rubber is, waar regels worden weggelachen en waar iedereen elkaar wat gunt.
Sommigen denken dat dit leidt tot chaos, luiheid en vervuiling, maar ik zag een ultiem voorbeeld van efficiëntie, duurzaamheid en vrolijkheid. Er valt daar veel te leren.
Neem het openbaar vervoer. In Nederland lukt het maar niet om dat rendabel te krijgen. Gloednieuwe, maar lege treinen en bussen, met torenhoge tarieven en gebrekkige dekking. De Afrikaanse oplossing: heel veel kleine busjes, die pas vertrekken als ze propvol zitten en worden afgeschreven in twintig of dertig jaar, waardoor je voor een paar cent naar elke gewenste uithoek wordt gebracht.
Neem het verkeer. Hier afhankelijk van strepen en stoplichten, die je laten wachten voor lege wegen. Regeltjes, waardoor iedereen mekaar verrot scheldt bij het geringste vergrijp. Afrikaanse oplossing: stoplichten uitzetten, rijstroken opheffen, regels in de prullenbak en alle vervoersmiddelen toegestaan. Iedereen kijkt dan goed uit zijn doppen, gunt elkaar een plekje en het wegdek wordt 100 procent benut. Iedereen komt waar ie wezen moet, zonder ongelukken en zonder irritatie.
Maar het meest leerzaam was de schoenmode. New Balance, Vans, Gucci, Balenciaga, iedereen liep er voor een paar stuivers op de hipste merken. Eerste gedachte is dan Chinese neppers, maar daar zat ik mooi mis. De honderden schoenkraampjes worden bevoorraad door een eindeloze stroom containers vol afgedankte schoenen uit onze contreien. Duurzaamheid in het volle licht. Zolen vaak onbeschadigd, borstel erover en weer gloednieuw. Blijkbaar waren bij ons de borstels op.
Binnenkort begin ik een hippe vintagewinkel in Oost. De inventaris importeer ik terug uit Tanzania.
